Ftohtësia ime e ëmbël në Vlorë

Mëngjesi u gdhi i ftohtë, por me diell. I kthjellët, rrezellitës e përkëdhelës. Në Tiranë mund ta zgjas gjumin e mëngjesit në fundjavë, këtu jo.

Entuziazmit të zgjimit tim iu bashkua përshëndetja e ngrohtë familjare, krahët e sime mëje dhe buzëqeshja e pashterur e tim eti. Gjithçka është e afërt dhe e ngrohtë, edhe pse temperatura jashtë është më e ulëta për këtë dimër të vonë.

Në dritaren mbi tryezën ku del avulli i qumështit, vezëve të ziera, kafes së sapo bërë dhe kuleçëve të përgatitur, duket sikur po na vëzhgon qesëndishëm mali i Lungarës.
Limonit nuk i është rritur akoma dega që im atë i shkurtoi vitin e kaluar, sepse na pengonte pamjen e maleve që ulen këmbëkryq mbi gjirin e Vlorës.

Unë qesh. Rrufis kafe e qumësht bashkë. Dhe kam ngrohtë.

As në ballkon nuk i ndjej kapriçot e temperaturës. Dimri është me vonesë këtë vit; prandaj ullinjtë akoma nuk e kanë marrë ngjyrën e zezë që na ka rrëmbyer përherë festat e Nëntorit. Por këtë vit, gjithë kodrat janë mbuluar me ullinj që rëndojnë nga prodhimi. Më pëlqeu ta shijoj mendimin se do të kem vaj të vërtetë ulliri këtë dimër.

Portokallet gjithashtu zverdhonin të tëra. Tundimit për t’i këputur direkt nga pema m’u përgjigj një thartim i fytyrës prej lëngut akoma të pabërë. Por shumë të shijshëm.

Mandarinat i shihja njëlloj, sa në pemë, aq edhe të peshuara e futura në qese buzë rrugës kryesore. Unë s’e heq dot vesin e të këputurit direkt nga pema. E në kundërshtim me vegjëlinë time, ime më jo vetëm që nuk më thërret, por vjen të më ndihmojë t’i këpusim mandarinat bashkë.

Pastaj dal lagjes sime të fëmijërisë. E tëra kundërmon nga agrumet. Njerëzit i përgjigjen këndshëm mirëmëngjesit tim dhe më ftojnë në bisedat e tyre të gjalla e pa ngarkesë. Të gjithë më ofrojnë dicka për të pirë apo agrume të sapo-bëra.

Deti ka marrë një blu në gri të qetë. Eshtë kristal i pastër dhe shumë miqësor, edhe pse dimër. Mbi të, majën e gadishullit e ka zbardhur bora e parë. Kurse në Llogora, ajo tashmë ka zenë vend mirë. Pishat nuk duken e në rrugë duhet të ecësh me zënxhirë.

Kthehem sërish në tryezën time familjare. Në guzhinë vjen era e byrekut, mishit të pjekur, portokalleve dhe bisedës së ngrohtë. I bashkohem shakave dhe të qeshurave me gjithë shpirt.

Strehëza ime në Vlorë më kthen gjithmonë në fëmijë. Të lumtur, aktive dhe të aftë për ta shijuar diellin e saj, edhe kur është i ftohtë.
Rrezet e tij po fshiheshin pas gadishullit të patrazuar. Fundjava tjetër vjen për katër ditë