Natyrë(shëm)

Në rrugën e vetme me pemë në Tiranë, era e fortë po merrte me vete gjethet e rëna të dimrit vjeshtak. Po i rrëmbente, ngrinte pezull, bënte grumbull, tërhiqte lart me uturimë, kthente poshtë në gjysmërreth të shpejtë. Po i ngrinte peshë, vërtiste rreth vetes e kthente sërish nën pemë.

C’kishte më përfshirëse se kjo marrëdhënie intensive e gjetheve me erën?

Makina frenoi gozhdë. Një femër kalonte në kahun tjetër me telefon në vesh.
Koka m’u var pak përpara.
Në grykë me ngeci shijimi i të vetmit moment të gjallë e ngjastësor.


Vorbulla e gjetheve u përplas pas xhamit të makinës.
Shijimi im u var kapërcimeve pa asnjë shtysë.


Nuk i pashë më gjethet. Rruga me pemë ngeli pas!