Përpikmëri ishullore

Treni me vonesë, sërish,
njëlloj si zbutja ime
që i premtoj besnikëri fatale...
...për ta thyer teksa Kledi sheh ngultas,
e ëma plot shpresë,
Dr. Walter gjithë artificialitet,
recepsionistja plot hakërrim për këtë vonë-ardhje.

Në përcjellje pak kalpol të lirë,
një tjetër takim përzënës
me zemër në dorë e dorën drejt derës.

Firmosim të gjithë “të kënaqur”,
shërbimi u justifikua, u krye, u pagua
përveç barnave të Kledit.

As sot s’po hyj në kafenenë e ngrohtë të Wombwellit kureshtar.

Thëllimi fryn i athët, zinxhir.
Mes tij, me duart thellë në xhepat e palltos gri,
Nxitoj drejt stacionit në rinovim të përjetshëm.

Unë nxitoj.
Treni jo!

Në të “I say No”; zbuloj “Final resources”
Mbaroj djajtë e sudokut apo shfletoj Metronë lënë aty.

Në destinacion, treni me vonesë.
Unë gjithashtu!

Në shtëpizën e ngrohtë gjej “Friends”,
“slow fox”; “Raymond”...
..dhe nervin shuar nga mungesa e përhershme e trenit për aty.