Fëmija

Elsa vendosi dorën ëmbël mbi bark: “Është çun”. Dhe një buzëqeshje krenarie shkëlqente në sytë e saj që vështronin ngultas nga Visi. Shtatzënia erdhi pas vitesh të tëra martese, pas shpresash, lotësh, përpjekjesh të mëdha për të besuar.

Shkonte në punë përditë. Buzëqeshte më shumë se më parë. Kishte jetë, dritë, dashuri, shpresë...kishte vazhdimësi në sytë e saj plot shkëlqim domethënës. Na bëri të gjithëve ta shihnim botën me ngjyrat e saj të reja. Edhe dosjet shkëlqenin më shumë se më parë.

Elsa u shndërrua në një rrezatuese nuri, bukurie e natyrshmërie aq të vërtetë, sa barku i saj topolak na mahniste e na bënte papritur njerëzorë të gjithëve.

Askush nuk e mori vesh se si, por ajo ruajti përmasat e saj të mëparshme. Vetëm barku vazhdonte të dilte gjithmonë e më shumë në pah. Dhe Elsa dukej gjithmonë e më e bukur. Ndryshimi brenda trupit dukej hapur në fytyrën e saj përherë të gëzuar e pak të skuqur. Vetë e kuptonte e para që kjo ngjarje e re e kishte transformuar tërësisht në mënyrë mrekulluese.

Erdhi dita e parashikuar. “Çunat dalin me vonesë”-qeshnim të gjithë rreth saj, teksa vazhdonte të vinte plot gaz e gjallëri në zyrë.

Kaloi një javë. Anit të vogël iu mbush mendja se kishte ardhur momentin t’i ndjente në fytyrë përkëdheljet pa fund që ndjente sipër lëkurës së barkut për muaj me radhë. I vendosur dhe gjithë siguri, lajmëron Elsën që fillimisht rrudhi sytë nga një dhimbje, pastaj buzëqeshi me vështrimin që një nënë di të bëjë vetëm në atë moment.

Ambulanca e çoi në spital në orën 13.00. Ani vazhdonte përpjekjet e tij të pakthyeshme. Elsa duronte, qeshte, lodronte me dhimbjen dhe dëshirën e saj për të mbajtur në krahë këtë fëmijë kaq të pritur.

Orët kalonin. Mjekët thirrën Visin t’i shtrëngonte dorën. Fytyra e Elsës ishte mbuluar e tëra nga flokët e saj të zinj. I largonte vetë. Buzëqeshte mes lotësh. Kërkoi ta fusnin në sallë.

Mjekët ishin të zënë. Me c’njerzillëkun e tyre tipik. Me sigurinë e pështirë se e dinë vetë gjithçka. Visi mundohej të kuptonte. Dora shtrëngonte portofolin e mbushur plot. Nga dy, mjekët u bënë gjashtë. Asnjëri nuk binte dakord me tjetrin.

Masnin rrahjet e zemrës së fëmijës. Ani kishte filluar të lodhej. Njëra nga mjeket psherëtiu me fytyrë të prishur ta çonin në sallë. Profesorët “e pagabueshëm” me eksperiencë nuk dëgjonin nga ai kah. “Kjo ka ardhur të lindë vetë. Apo jo çun?”-vështronte mjeku dorën në xhepin e Visit.

Ai e la portofolin mbi komodinën ngjitur. Elsa nuk kishte më fuqi t’i largonte flokët e qullur nga fytyra që vazhdonte të ishte e bukur.
Matësi i rrahjeve të zemrës dëgjohej gjithnjë e më pak. “Në sallë doktor. Ta fusim në sallë”

“Atë e dimë ne mor çun. Dil jashtë tani!”

Visin e morën për krahësh. Elsa nuk psherëtinte më. Katër palë duar bënin presion mbi barkun e saj. Të tjerë rrëmbyen ç’mundën të gjenin në sallën e paralindjes; gërshërë, bisturi, doreza të pa-sterilizuara. Jo anestezi.

Por Elsës nuk i dhembte më asgjë.

Matësi i zemrës së Anit kishte pushuar... së bashku me vështrimin e saj ngulur mbi të.

Ia shkulën më në fund nga trupi. Me 10 minuta vonesë. Pa asnjë shprehje në fytyrë.

Përballë sheh përbindëshat pa shpirt, me xhepa edhe në sy.

Përbri ka krevatin bosh me mbulesën e engjëllt ngjyrë blu.

Në krahë...asgjë....

...përreth, nuk sheh më .....

Materniteti i ri i Tiranës, Korrik 2008