Çfarë vlen?

Vajza e vogël nga Peshkopia ma tërhoqi vëmendjen. Natyrshmëria e lëvizjeve të saj e bëri. Teksa dy pjesëtarë të tjerë të trupës së akrobatëve e përdornin si litar e mbi të bënte kërcime mbrapsht një vajzë fare pak më e madhe se ajo, ndjeva admirim për ta.

Admirim për guximin, saktësinë, shkathtësinë e lëvizjeve të prera e plot kombinacion figurative. Por mbi të gjitha, ndjeva admirim për punën e kësaj vajze. Dhe të gjithë trupës që vinte nga Peshkopia.

Me pastërtinë dhe naivitetin e njerëzve që s’e njohin mirë kryeqytetin ku të gjithë dinë të gjykojnë gjithçka, madje edhe për shfaqjen e tyre, ata kishin zbritur në Tiranë për të dëgjuar prej jurisë profesioniste dhe shikuesve po aq profesionistë e tërësisht të vërtetë tek vota, se ata “vlejnë”.

Për mua vlejtën që në momentin e parë. Vajza nuk ishte më shumë se tetë vjeç. Kërcimet e saj, por mbi të gjitha shkathtësia dhe siguria me të cilën vepronte, më bënë ta ul për disa minuta telekomandën.

Vajza tjetër uli kokën urë poshtë pikës së rëndesës që mbante ekuilibrin e trupit të saj, dhe me një qiri në gojë, ndezi një tjetër që ndodhej poshtë tavolinës ku ajo përkulej mbrapsht.

Po le t’i harrojmë figurat, vështirësitë apo realizimin e tyre....puna që kanë bërë këto dy vajza të vogla në stërvitje, nuk më shqitej nga mendja.

Në Peshkopi bën ftohtë një pjesë të mirë të vitit; nuk ka cirk të financuar publikisht; as ambiente për t’u stërvitur; as motiv për ta bërë këtë. Por këto dy vajza dhe pjesëtarët e tjerë të trupës, më bënë të vë në dyshim perceptimet e mia mbi jetën, pasionin apo përkushtimin e vdekur në qytetet e vogla. Shfaqja e tyre ishte provë e gjallë e qindra orëve punë, përkushtim, vështirësi, lotë, dështime në prova, përsëritje deri sa figurat të realizoheshin ashtu siç i planifikon trajneri.

Për mua, përkushtimi që ndihej pas paraqitjes së tyre ishte rrëqethës, dritëdhënës dhe shpresues: në Shqipëri paska ende njerëz që dëshirojnë të bëjnë veprimtari që kërkojnë përkushtim, punë dhe shumë këmbëngulje.....!

Kjo më bëri të votoj për herë të parë në jetën time në një emision në Shqipëri. Votova për orët e gjata të përgatitjes dhe për besimin që kjo trupë më dha përmes paraqitjes së saj.

Juria votoi një pantonimist që bënte numra shpejtësie me ca shami grash. Nuk e besoj që përgatitja e tij kohore, fizike apo mendore është më e madhe sesa ajo e trupës së akrobatëve nga Peshkopia. S’e besoj hiç!

Unë votova për mesazhin që më dha ajo vajzë e vogël nëpërmjet talentit të saj vërsulur në punë; kurse çmimin e mori një shakaxhi që s’ka lidhje me orët e gjata të përkushtimit.

Unë votova për motivimin; Top Channel e skualifikoi atë si “në vend të fundit mes finalistëve, me më pak vota nga publiku“....

Këtë të fundit nuk e besoj. As nevojën për të demotivuar me deklarata të tilla negative një fëmijë të dhënë pas pasionit që kërkon punë, jo!

Unë admirova, u stepa dhe votova për shpresën e ringjallur se ka njerëz në Shqipëri që e kuptojnë se jeta nuk është vetëm talent në këngë, në politikë, në televizion, në big brother apo në digitalb. Jeta nuk është dush parash e fame që vjen mes xhepash, këmbësh apo manipulimesh. Jeta është edhe më e bukur kur i përkushtohesh e punon fort për pasionet që ajo të ngjall.

Top Channel fatkeqësisht mendon ndryshe. Po NUK IA VLEN ta besojmë vlerësimin e tij fiktiv për shpërfilljen që tregoi ndaj përkushtimit dhe paraqitjes së shkëlqyer të një shfaqje “provinciale” që kërkon orë të tëra mundim, djersë dhe këmbëngulje.

Për mua, të gjitha këto dhe buzëqeshja plot jetë e vajzës së vogël me talent e përkushtim të madh që erdhi nga Peshkopia, VLEJNE që c’ke me të!