Tek shprehem jo vetem virtualisht

Dola më herët nga shtëpia sot. Nuk e nisa sms-në time të zakonshme. As për gjëegjëzat radiofonike, as për të thënë se jam vonë, as për të pyetur ku po pihet kafja.

U ula gjithë zell në kompjuter. E shijova në çdo shtypje tastiere tekstin e dokumentarit që kam në dorë. Flet për vendin që e dua dhe pak e njoh, me ca thesare natyrore e historike që m’i paska mbajtur fshehur për shumë vjet.

Pas dy orësh e gjysmë përqendrim, vjen pushimi i parë. Kafen e pi në zyrë. Është e shkurtër dreqi. Edhe një kapucino të gatshme pas saj. Ndërkohë klikoj mbi shenjën “e“ dhe futem në botën virtuale.

Në facebook një njeri i mirë ka shkruar në statusin e tij se do ta fshijë faqen nga faqja e dheut, si i ka ardhur ne majë të hundës. Mbi 400 njerëz, mes tyre dhe unë, lexojnë se uria virtuale qenka velur në atë cep.

Në statuset e fundit dikush sapo falënderon të gjithë për urimet e ditëlindjes. Seç më shtrembërohet një muskul, po shyqyr, ditëlindja qenka sot. Që nga Tirana nis ca fjalë gjithë sheqer për në Odesa, e ja u bë. Postimi i parë që prej një jave.

Klikoj mbi peshk. Ca zihen, ca qeshin, ca kërkojnë të falur, ca kërkojnë që të kërkohet falje... Zanfina vë vulat e saj fotografike.

U bënë ca ditë pa e ditur pse zihen....E mbyll edhe peshkun.

Koha për përqendrimin numër dy. Lista e kandidatëve për zgjedhjet. Pse këta? Pse jo ca të tjerë? Pse jo gjithmonë të njëjtët? C’dreqin duan të rinjtë? Një orë kohë për të sistemuar rrëmujën e parakohshme, intensive dhe të stërgjatë të fushatës boshe.

Pushimi i dytë nuk ka kafe. Vetëm një klikim të dytë mbi peshk. Akoma po zihen…dhe janë të mërzitur pse zihen.

Bie telefoni. Qenkam vonë për të kthyer një përgjigje me e-mail. E-mailin akoma nuk e paskam hapur për sot. Ora 12.30. Ok. Njëra pas tjetrës hap 7 adresat e mia dhe përgjigjem nga një herë në të shtata. Shkurt, duke vazhduar të premtoj se do kthehem sërish më vonë.

I kthehem sistemimit të mendimeve që lashë tek zgjedhjet, duke parë edhe renditjen që do t’i bëj në publikimin e ardhshëm.

Një kafe ma kërkojnë tek rruga e Kavajës; tjetrën tek rruga „Sami Frashëri“, tjetrën këmbëngul që të vijnë tek fakulteti i shkencave, sepse më duken shumë gjëra të shpenzuara njëherësh nëse lëviz prej aty. Në kafe flasim për takimet e së enjtes në sallën e konferencave, të të premtes paradite në Bashki, të së premtes pasdite në redaksi dhe të së shtunës paradite jashtë orarit në katin e dytë të kafenesë së re me shumë hapësira pranë zyrës që kërkon rifreskimin e mënyrës së botimit për publikimet e saj.

Ok, të paktën me kafen shkoj mirë.

Në zyrë më presin jo fort mire të grupuara arsyet pro dhe kundër traktatit të Lisbonës. I kam vendosur shuk në mes të librit që kam gënjyer veten se do të lexoj sot në kohën e drekës. Nuk e hap fare. Është më mirë për kureshtjen që ndjell. Por „Jo“në e deritanishme ndaj Lisbonës e skanoj edhe një herë me sy.

Për të ndihmuar sfondin e heshtur, shtyp për të disatën herë në You Tube Sam Sparron. Ndërkaq, sigurohem edhe një herë se bllokimi mbretëron pa shqetësime në portat virtuale ku për dreq, lashë pak ujë te rrjedhë, edhe pse me vetëdije. Kontaktet janë të gjithë faqekuq. Unë gjithashtu.

Bie sërish telefoni. Më kërkojnë passwordin e kompjuterit tim të mëparshëm. Nuk e mbaj mend. U bënë tre muaj që nuk e përdor. Dhe „user account“-in e kam ndryshuar disa herë. Passwordin e administratorit gjithashtu....Nuk jam unë administratorja!
Premtoj te shkoj nesër që në mëngjes të shtyp gjithë passwordet që mbaj mend të kem përdorur që prej pas-ekranizimit të parë.

Në peshk akoma bëjnë sikur zihen.

Kosova u bë një vit e pavarur. Shqipëria u afrua edhe një ditë drejt zgjedhjeve.
Sot më kanë kërkuar edhe këshilla miqësore. Dhashë përfundime personale në shkëmbim. Por i pata të thjeshta. Kapërdiheshin me një gotë ujë. I ftohtë do ishte më i mirë.

Ndjej dëshirë ta gjuaj drejt më shumë sesa fort topin e bowling sonte. Dhe të qesh me gjithë shpirt tek bëj strike me 9 pila të rrëzuar. Të qesh po aq fort sa fundjavën e kaluar në Ulqin; atë të mëparshmen në Ohër; tjetrën në Firence, në Milano, në Tiranë, në Vlorë, apo kudo-qoftë. Të buzëqesh, të përqafoj, të përplas duart, të mos pushoj së foluri, të shoh e të ndjej rrokullisjen e topit që prek destinacionin që i jap.

Vendosim të luajmë tek pista numër 10.

Mbi kompjuter zverdhin si zakonisht shënimet për urgjencat e nesërme. Para se të iki, kontrolloj për forcë zakoni....Peshqit akoma po zihen.

Bowling fillon në orën 21.00....!