22.4.09

Pranvera e vonë, coxiella dhe unë

- I think I shall call the admission centre. I am not pleased at all with your paroxysmal breath and INR level…
Dr. Burn e fshehte shqetësimin pas buzëqeshjes së instaluar të politesës. Ishte hera e dytë që ndjeja mashtrimin e qetësisë së saj. Përse të rezistoja? Ishte edhe e shtunë…Ditari im kishte vetëm një takim në orën 4.00 p.m. Shyqyr që nuk ishte për punë.
Salla e pritjes vazhdonte të ishte plot, me nëna që shoqërojnë sylodhur fëmijët, gra që shfletojnë pa vëmendje numrat e vjetër të “Closer” dhe “Hello”, apo me pak meshkuj që nuk dinë si të rehatohen. Këtë radhë ulem në sallën e para-shtrimit.
Ambulanca vjen para se unë të zë vend në karrige. Më ulin në ndenjësen e tyre me rrota, edhe pse unë mund të eci shumë mirë vetë. Si gjithmonë.
Ende pa u rehatuar me aparatin e matjes së tensionit dhe rregullimin e shtratit provizor, përfundoj në dhomën e parë të lirë të A&E, ku pas perdeve dëgjohen rënkimet e atyre që kanë më shumë urgjencë. Unë ndjehem mirë. Ndjehem shumë mirë.
Por Dr. Kiely ka dëshirë ta vërtetojë këtë edhe përtej konfirmimeve të mia. E sapo shiringa e tij e madhe depërton mes brinjëve të mia, ai nuk e merr më mundimin të mbajë statike buzëqeshjen e instaluar.
“CT pulmonary angiogram on C floor. Room 2 immediately. Repeat X-ray on the way. Clear team 2 of current courses. Full blood test and INR level immediately…”
Mbi kokë lexoj emrin Jennifer dhe shoh sytë e infermieres të hapur pak më shumë se c’duhet…..
….Në përmendje e pashë veten me age të ngulua në të dy parakrahët dhe në kurrizin e të dyja duarve. Një tub dilte nga ana e majtë e mushkërive të mia dhe përfundonte në një enë me masë të turbullt.
“Hey, look who’s waking up. Hello lovy. How are you feeling?”
…He!
“What’s this doing on me?”
“Oh, let me show you. It’s about time to...here, let me open this. Your lung was being a bit naughty lately.”
Gjithmonë duke buzëqeshur, ndihmës-mjeku i ri hapi një rubinet të vogël vendosur shumë afër brinjëve. Mushkëria gurgullonte, kurse masa në tub filloi të lëvizë sërish.
Nuk po i njihja duart e mia. As nuk po e hiqja dot vështrimin prej tyre. Duhet ta kem përqendruar shumë vëmendjen tek to, sepse filluan të më merreshin mendtë. Balli po më digjte.
“Martin, get the thermometer here immediatly, please.”
Biiip, në veshin tim. Mjeku s’lëvizi asnjë muskul. Biip, edhe në veshin tjetër.
“Ok, I think Louise shall come and have a look”

“Hello darling. You’re awake. How nice is that?! I’m gonna take some blood sample from your lovely arms now. Is that ok with you?”
“Sure Luoise, why not? They’re full of glimmers anyway”
7 tubeta të vegjël me gjak.
Kështu vazhdoi çdo katër orë, pastaj çdo mëngjes, pastaj çdo herë që temperatura tregohej kapricoze.
Steph erdhi të më vizitojë që ditën e dytë pas përmendjes. U ndjeva më e pafuqishme se kurrë. Asnjëherë nuk më kishte parë ulur, jo më shtrirë, lidhur pas krevatit apo të qëndroja në një vend më shumë se një minutë.
“You shouldn’t come, Steph. You’re only supposed to see me lively and energetic“.
“Will you shut up for once?” – m’u “kërcënua” duke iu bërë vend luleve që solli në emër të kolegëve. Në katër vjet pune me të, nuk lindi nevoja të më tregonte dhëmbët e shefes; po as unë s’u binda kurrë lehtë si vartëse. Prandaj s’doja të më shihte të nënshtruar nën ca tuba e fije.
Një mëngjes, kraharori po gulçonte e frymëmarrja nuk ngrihej dot deri në kafaz. Pulsantit të kuq iu përgjigj akoma pa mbaruar shtypjen sister Jones. E doja shumë, sepse e linte time ‘më të më vizitonte edhe jashtë orarit strikt për familjarët.
“Gosh, you’re pale. What have you been doing with that baton?”
“Oh, is just giving me power sensation. I feel possessive quavering in the air. It’s Barbaras’ ”
Barbara ishte pacientja e dhomës ngjitur. Ishte bërë me kohë për të dalë nga spitali, por priste transferimin në një rezidencë publike, sepse sapo ishte ndarë nga i shoqi, e s’donte të kthehej në shtëpi me të. E hoqi aty unazën që mbante në gisht prej 60 vjetësh, thjesht sepse tashmë ulok, ai nuk kishte ardhur ta vizitonte në spital. Tek dhoma ime vinte me bastunin e saj. Atë mëngjes e mora ta shoh nga afër. Bota sikur u çlirua bashkë me mua kur fillova ta tund e rrotulloj në ajër atë shkop. M’u duk arritja më e madhe e gjithë asaj kohe. Më në fund, po bëja diçka lëmsh, edhe pse ishte thjesht një masë ajri që trazohej nga shkopi i Barbarës në dorën time.
Por me sa duket, akoma nuk isha gati të përballoja gjithë atë zell e fuqi të fituar nga një shkop.
“Will you ever take me seriously? You must rest. Do you know what “rest” means”? Rest!”
“Yes, YOU take a rest sister Jones…once you’ve given me that stupid injection you got in your hand.”
Duhet të ketë qenë dozë e fortë, sepse ende me shkopin e Barbarës në dorë, pashë përballë, në masën e ajrit që lëvizte, veten time, të gjatë, të hollë, me flokë të lidhur e me fustan blu mbrëmjeje. I was looking damn good!
Në CT scanin e dytë i humba ndjenjat sërish. Përtej dhomës së izolimit më dukej se shihja një dyzinë personazhesh me syze e me hije të rëndë, të përqendruar në pamjet që reflektonin venat e mia të ënjtura brenda sekondës.
Në dalje, një mjeke që nuk më kishte parë më parë, u ngarkua të më komunikonte diagnozën e re. Paketën e saj. Unë në barelën lëvizëse, ajo e ftohtë akull sipër kokës sime:
“I’m very sorry darling, but there is a clear evidence of a pulmonary embolus. We think you have a blood clot in your lungs, and it’s still there.
Plus, scan shows serology positive for coxiella burnetti, Q fever, complicated pneumonia effusion, left lower lobe pneumonia; now you have abnormal liver function due to sepsis, antibiotics and the Q fever, and we shall immediately stop giving you clindamycin, but we’re also running out of antibiotic alternatives, because you’re developing fast allergy to all of them…”
Hm…nice speech. Trompozë në mushkëri, virus me emër tërheqës, coxiella, që po ma bën kraharorin lëmsh, masë e komplikuar pneumonie, mëlçia po mërzitet nga bombardimi me ilaçe, edhe klindamicina po dorëzohet, njëlloj si Klaritomicina apo doksicilina ditët e shkuara. Hiç nuk i kam qejf këto. Po me frymë përse nuk po mbushem dot? Trompozë? Ah, po. Rachel pati trompozë një ditë para krishtlindjeve të kaluara. Kërkoi të ikte nga zyra në orën 14.00. Askush nga ne nuk ikën kurrë para orës 17.15. Po i dhembte pak kraharori. Nuk i festoi dot kurrë më krishtlindjet.
Coxiella? Hm, sado tunduese të jesh, duhet të dalësh nga trupi im. Ndenja pak si gjatë në këtë pavion. I got so much to do…besides…I really think I shall go back. Home. Kemi zgjedhje, miq, familje, punë, një jetë të tërë për të bërë”.
Kur Dr. Kielly me ekipin e tij erdhi të më vizitonte pas ndërhyrjes, kërkova të më vinin në një dhomë me Barbarën. Dhomë dyshe nuk kishte, kështu që përfunduam me Lillyn dhe Matilden. Porosita të gjithë setin e “Friends” dhe “Everybody loves Raymond”. Në radio Terry Wogan. Në dorë, shkopi i Barbarës. Goja mezi priste orën 11.00 p.m, kur drita fikej me sugjerim. Vetëm atëherë pushonin fjalët, e qeshura, këngët e imituara e gjallëria e dhomës. E qeshura shëtiste sa nga njëri shtrat në tjetrin, duke bërë kuriozë gjithë stafin e infermiereve që i kishim përbri.
Kurse sytë vazhdonin të shijonin edhe pas orës 11.00 “Strictly come dancing”. Duke parë, kërceja edhe vetë. Kërceja vërtet, sepse pas katër muajsh lidhjeje “për kokë” me spitalin, po i ktheja shpinën me këmbët e mia.
Dy muajt në vijim u shndërrova në outpatient shembullore. Coxiella po turfullonte nga inati, por për t’u izoluar u izolua. Mezi priste ditët me lagështirë.
Nuk e mendova se edhe në Tiranë do ta gjeja ushqyese lagështirën. Vizitën e parë që bëra në sanatorium u terrorizova nga dhoma e pashtruar e me llac ku më bënë grafinë. Edhe nga tre diagnoza të ndryshme që më dhanë tre mjekë. Edhe nga receta që u mbush pa më pyetur nëse ndonjë ilaç më bënte reaksion. Të gjithë ata që u shënuan në recetë, janë me vizë të kuqe në dosjen time mjekësore.
Kthimet në Londër zgjasin pak; aq sa Dr. Kiely apo ekipi i tij të masin ecurinë e të nënshkruajnë mjekimin. Zgjasin edhe sa të vizitoj sister Jonesin dhe infermieret e saj që s’u lodhën me zhurmën e “spring chicken”-it që iu mbiu në derë disa kohë më parë. (më quajtën kështu si pacienten më të re të pavionit).
Sot në mëngjes ra sërish shi në Tiranë. E ndjeva pa hapur dritaren, sepse kraharori filloi të gulçasë. Ok, s’kam kohë të merrem me coxiellën. Kohë fushate. Jemi edhe në Nato. Plus, kam shumë punë të marra përsipër. Prandaj, për t’i bërë qejfin coxiellës shkoj të bëj një grafi. “Kushton 10 mijë lekë. Pa faturë”.
Ok, po shkon edhe vonë për në punë. Jepi.
“Masa e pjesës së poshtme të së majtës është e paqartë”
“E di, s’është aty fare. Bymehja është trazuar?”
“Nuk arrij ta kuptoj dot. Nëse ke temperaturë,duhet të të mbjellim një kampion gjaku dhe një nga lëngu që shoh aty”.
“Hm, jo, s’ka gjë. Vetëm grafitë ju lutem. Me të tjerat merret Dr. Kiely”.
Nga ambientet gjithmonë në ndërtim të dispecerisë, postoj për të disatën herë grafitë. Doktori më përgjigjet shpejt. Këtë periudhë pak diklofenak e normalizon situatën. Për dreq, duhet të fle edhe disa ditë me shtatë jastëkë nën kokë. Ama në fund, gjithmonë coxiella zhduket me bisht në shalë, aty, tek cepi i poshtëm i mushkërisë së majtë, që e ka privatizuar qysh kur trompozës ia treguan vendin.
Sot më pihej edhe një gotë verë e bardhë. Do shkonte me shijen e Metronidazolit. Por e lashë plain, të papërzier fare, për një ditë tjetër.
Në ekran, kryeministri më tregon Shqipërinë që po ndryshon…kurse unë nuk di të heq dorë nga kjo dreq saktësie në dështimin për t’i parë gjërat me sytë e tij. Ose të të tjerëve.
Gabim që pranvera këtë vit po vjen gjithë përtesë. Shumë gabim.

18.4.09

Në emër të barazisë

Fffshtaaaaap
- Ca ke, ca ke, pse më qëllon kështu? Ti e di që e jotja jam.
- Qepe, qepe të thashë se ta plasa kokën për muri, po ule zërin....
.....................
Cohem vrik. Përplasem tek dritarja, po perden mezi e hap. Ajo është me flokë të fryrë, onde të krehura keq, e vrazhdë në fytyrë, e rënë në trup, me sytë përdhe, tek të 35-at.
Ai barkderr, me vështrim të egër, me zë të ndyrë, me dorën në portofol, rreth 40. I zgjat një 10 mijë leksh.
“S’e dua. Nuk dua lekë. Nuk dua. Ti e di që unë s’ta kthej fjalën. Si do e bëja unë?”
“Na, edhe ule zërin të thashë se të ngordha...”
Por lekët i futi sërish në portofolin e tij...
Celulari im thoshte 06.40. Mëngjesi akoma i varur.
Policia 129...apo 128...mos është 127? Pse dreqin s’është 999?
Poshtë dritares faqja e saj skuq gjak. Barku i fryrë dhe fytyra e ngërdheshur kërcënonë shumë rëndomtë. Pastaj një shkelm: “Zhduku, të mos të t’i shoh më sytë”.
Gjithcka në dy-tre minuta.
........
Në mbrëmje, për më shumë se dy orë, televizionet kombëtare flisnin për barazinë gjinore, kuotat në parlament, gratë në vendimmarrje, NATO-n dhe BE-në.