17.2.09

Tek shprehem jo vetem virtualisht

Dola më herët nga shtëpia sot. Nuk e nisa sms-në time të zakonshme. As për gjëegjëzat radiofonike, as për të thënë se jam vonë, as për të pyetur ku po pihet kafja.

U ula gjithë zell në kompjuter. E shijova në çdo shtypje tastiere tekstin e dokumentarit që kam në dorë. Flet për vendin që e dua dhe pak e njoh, me ca thesare natyrore e historike që m’i paska mbajtur fshehur për shumë vjet.

Pas dy orësh e gjysmë përqendrim, vjen pushimi i parë. Kafen e pi në zyrë. Është e shkurtër dreqi. Edhe një kapucino të gatshme pas saj. Ndërkohë klikoj mbi shenjën “e“ dhe futem në botën virtuale.

Në facebook një njeri i mirë ka shkruar në statusin e tij se do ta fshijë faqen nga faqja e dheut, si i ka ardhur ne majë të hundës. Mbi 400 njerëz, mes tyre dhe unë, lexojnë se uria virtuale qenka velur në atë cep.

Në statuset e fundit dikush sapo falënderon të gjithë për urimet e ditëlindjes. Seç më shtrembërohet një muskul, po shyqyr, ditëlindja qenka sot. Që nga Tirana nis ca fjalë gjithë sheqer për në Odesa, e ja u bë. Postimi i parë që prej një jave.

Klikoj mbi peshk. Ca zihen, ca qeshin, ca kërkojnë të falur, ca kërkojnë që të kërkohet falje... Zanfina vë vulat e saj fotografike.

U bënë ca ditë pa e ditur pse zihen....E mbyll edhe peshkun.

Koha për përqendrimin numër dy. Lista e kandidatëve për zgjedhjet. Pse këta? Pse jo ca të tjerë? Pse jo gjithmonë të njëjtët? C’dreqin duan të rinjtë? Një orë kohë për të sistemuar rrëmujën e parakohshme, intensive dhe të stërgjatë të fushatës boshe.

Pushimi i dytë nuk ka kafe. Vetëm një klikim të dytë mbi peshk. Akoma po zihen…dhe janë të mërzitur pse zihen.

Bie telefoni. Qenkam vonë për të kthyer një përgjigje me e-mail. E-mailin akoma nuk e paskam hapur për sot. Ora 12.30. Ok. Njëra pas tjetrës hap 7 adresat e mia dhe përgjigjem nga një herë në të shtata. Shkurt, duke vazhduar të premtoj se do kthehem sërish më vonë.

I kthehem sistemimit të mendimeve që lashë tek zgjedhjet, duke parë edhe renditjen që do t’i bëj në publikimin e ardhshëm.

Një kafe ma kërkojnë tek rruga e Kavajës; tjetrën tek rruga „Sami Frashëri“, tjetrën këmbëngul që të vijnë tek fakulteti i shkencave, sepse më duken shumë gjëra të shpenzuara njëherësh nëse lëviz prej aty. Në kafe flasim për takimet e së enjtes në sallën e konferencave, të të premtes paradite në Bashki, të së premtes pasdite në redaksi dhe të së shtunës paradite jashtë orarit në katin e dytë të kafenesë së re me shumë hapësira pranë zyrës që kërkon rifreskimin e mënyrës së botimit për publikimet e saj.

Ok, të paktën me kafen shkoj mirë.

Në zyrë më presin jo fort mire të grupuara arsyet pro dhe kundër traktatit të Lisbonës. I kam vendosur shuk në mes të librit që kam gënjyer veten se do të lexoj sot në kohën e drekës. Nuk e hap fare. Është më mirë për kureshtjen që ndjell. Por „Jo“në e deritanishme ndaj Lisbonës e skanoj edhe një herë me sy.

Për të ndihmuar sfondin e heshtur, shtyp për të disatën herë në You Tube Sam Sparron. Ndërkaq, sigurohem edhe një herë se bllokimi mbretëron pa shqetësime në portat virtuale ku për dreq, lashë pak ujë te rrjedhë, edhe pse me vetëdije. Kontaktet janë të gjithë faqekuq. Unë gjithashtu.

Bie sërish telefoni. Më kërkojnë passwordin e kompjuterit tim të mëparshëm. Nuk e mbaj mend. U bënë tre muaj që nuk e përdor. Dhe „user account“-in e kam ndryshuar disa herë. Passwordin e administratorit gjithashtu....Nuk jam unë administratorja!
Premtoj te shkoj nesër që në mëngjes të shtyp gjithë passwordet që mbaj mend të kem përdorur që prej pas-ekranizimit të parë.

Në peshk akoma bëjnë sikur zihen.

Kosova u bë një vit e pavarur. Shqipëria u afrua edhe një ditë drejt zgjedhjeve.
Sot më kanë kërkuar edhe këshilla miqësore. Dhashë përfundime personale në shkëmbim. Por i pata të thjeshta. Kapërdiheshin me një gotë ujë. I ftohtë do ishte më i mirë.

Ndjej dëshirë ta gjuaj drejt më shumë sesa fort topin e bowling sonte. Dhe të qesh me gjithë shpirt tek bëj strike me 9 pila të rrëzuar. Të qesh po aq fort sa fundjavën e kaluar në Ulqin; atë të mëparshmen në Ohër; tjetrën në Firence, në Milano, në Tiranë, në Vlorë, apo kudo-qoftë. Të buzëqesh, të përqafoj, të përplas duart, të mos pushoj së foluri, të shoh e të ndjej rrokullisjen e topit që prek destinacionin që i jap.

Vendosim të luajmë tek pista numër 10.

Mbi kompjuter zverdhin si zakonisht shënimet për urgjencat e nesërme. Para se të iki, kontrolloj për forcë zakoni....Peshqit akoma po zihen.

Bowling fillon në orën 21.00....!

9.2.09

Dhunimi psikologjik i Ismet Drishtit

Shumë herë ndërroja kanalin, ulja zërin e televizorit, i bija telefonit pa përgjigje të Vizion +, e prapë në ekran më dilnin sekuencat më të dhunshme ndaj njerëzve publikë, që një farë Ismet Drishti guxon t’i quajë “kamera të fshehta”.

Pjesë e një emisioni të dështuar si vetë ndjenja e humorit që kujton se ka ideuesi i tij, Game Over që transmetohet çdo të diel në Vizion Plus, më gërric e më nxit më shumë se vetë Berisha apo Nano që të rrëmbej telefonin e të kërkoj të bëj diçka nëpërmjet tij. Si shikuese, dua të ankohem me zë të lartë. Dhe nuk jam e vetmja.

Dhuna psikologjike dhe humori skandaloz që thur Ismet Drishti, është në vetvete dhunimi më i madh që më bëhet mua këndej ekranit. Mund të ndërroj kanalin. Patjetër. Dhe e bëj. Por sërish nëpër kontroll në mes reklamash në kanale të tjerë, rastis sërish të shoh Zhani Cikon, Kledi Kadiun, apo së fundmi edhe Anjeza Shahinin, që kanë rënë pre e të ashtuquajturit “humor” që gënjen mendja se po shpik Ismeti.

Anjeza Shahini po ngiste makinën e saj dhe dikush i afrohet në të e bën sikur rrëzohet, gjoja sikur e shtyp këngëtarja. E bindur se as e ka prekur fare zotërinë (makina ishte me 10 km në orë), Anjeza largohet, për t’u rikthyer në ngjarje nga ca njerëz të papërgjegjshëm që pretendonin se ishin policë. E nxjerrin këngëtaren nga makina, i çojnë duart pas, i hedhin prangat dhe i tregojnë një njeri të shtrirë, të mbuluar me çarçaf. E akuzojnë se ajo e ka shtypur këtë njeri, që pastaj na paskësh vdekur.

Reagimi i Anjezës ishte drithërues. Ajo kërkon sqarime, vë duart në kokë, qan me zë të lartë, kërkon të marrë të atin në telefon dhe gjithë kohën kërkon të shohë personin poshtë çarçafit. “Policët” bërtasin me sa kanë në kokë dhe e shajnë Anjezën si t’iu vijë për mbarë. Ndërkohë, në këtë “skenë të fshehtë humori”, është mbledhur gjithë lagjja, që sheh e habitur ndodhinë e çuditshme.

Anjeza e përjetoi jashtëzakonisht keq gjithë situatën. Dhe kishte rënë tre herë në tokë nga goditja psikologjike e skenës që po i shitej, deri sa Ismet Drishtit iu mbush koka t’i thoshte se kjo na qenkej një lojë.

Po ishte vonë. Anjeza s’po e mblidhte dot veten, e siç tha edhe vetë me vone, për ditë të tëra më pas nuk ishte në gjendje as ta ngiste makinën nga shikimi. Dhunimi psikologjik që iu bë asaj femre ishte aq i madh, sa ajo mendoi të denonconte humorziun Drishti në polici, e të ndalonte në mënyrë kategorike transmetimin e paçavures që ai e quan “kamera të fshehtë”.

Por, fatkeqësisht, pasi kaluan muaj e situata u ftoh, Anjezës disi ia mbushën mendjen dhe “loja” që i bënë u transmetua mbrëmë në Vizion Plus.

Unë do të kisha dashur me gjithë zemër që ajo vajzë të kishte thënë me këmbëngulje “JO” për transmetimin, dhe të kishte shkuar pas hezituar asnjë sekondë të vetme në polici.(megjithw dyshimet pwr funksionimin e vwrtetw tw policisw)

Nëse nuk e bën Anjeza, po e bëj vetë si shikuese. Vërtet nuk jemi në perëndim, ku një numër i caktuar ankesash nga dëgjuesit në një media fluturojnë nga puna emisionin dhe përgjegjësit e tij, ama edhe të rri e të shoh dhunën psikologjike të Ismet Drishtit, nuk mund ta pranoj me lehtësi.

Vetëm personat me çrregullime të theksuara mendore ushtrojnë dhunë publike; ata që kujtojnë se dhuna është humor, mund ta kenë ca më të lartë shkallën e mangësive. E ata që lejojnë që një televizion me shtrirje pa leje në të gjithë territorin, të transmetojë çmendurira e papërgjegjshmëri të tilla, duhet të kenë akoma më shumë probleme me sistemin nervor.

Në milionat e sekuencave me kamera të fshehta nëpër botë, nuk më ka zënë syri ushtrim të atillë dhune për një kohë aq të gjatë gjoja loje ndaj një personi publik.

KKRTSH po fle gjumë e mbase nuk e ka hiç haberin se c’bëhet ekraneve që ajo është ligjërisht e detyruar të monitorojë e të ndëshkojë.

Në këtë rast ndëshkimi do të ishte patjetër për Vizion+, por veprimi më i parë dhe më i sigurt duhet të ishte ndaj një tipi të quajtur Ismet Drishti, që po sakaton mendjet e njerëzve publikë me humorin e tij idiot, të dhunshëm, agresiv, të dënueshëm dhe të ndaluar. Ky person duhet denoncuar dhe idetë e tij duhen zhdukur nga çdo ekran televiziv.

Ku e merr lejen ky njeri të bllokojë trafikun, të dublojë figurat e policisë, të përdorë armë në të gjitha ato pseudo-kamerat e tij të fshehta? Ku e gjen guximin ky njeri të pretendojë se mund të qeshë me dhunimin psikologjik të tjetrit? E aq më tepër, me sa mend pretendon se do bëjë të qeshin edhe shikuesit me prirjet e tij brutale ndaj dhunës?

Më vjen ndër mend edhe kamera e tij e fshehtë me një tjetër personash publik, të cilit i vunë kokën mbi një copë dru pas një fugoni, edhe me një sopat sipër saj i kërkonin gjoja lekët.

Ismet Drishti është dhuna që shëtit pa asnjë teklif nëpër ekrane, duke imponuar një sjellje që është e denjë për masa ndëshkimore ligjore.

Jo vetëm “Stop dhunës”, po stop Vizionit, Idrizit e kujtdo që luan me lëkundjet nervore të njerëzve të drejtë. Ka vërtet njerëz me dërrasa mangët në këtë dynja, po nuk kemi pse t’i shohim ne c’ekuilibret e tyre mendore, të sjella gjoja si “humor”.

Humori më i madh do ishte ta shihja pas hekurave të vërtetë këdo që dhunon hapur dhe publikisht qoftë protagonistët, qoftë publikun e sulmuar nga të tilla paçavure mbushur plot me c’ekuilibra etikë e njerëzorë.

Na mbyti dhuna!

4.2.09

Një buzëqeshje


Autor anonim

Një buzëqeshje ‘s’kushton asgjë, por dhuron shumëçka.
Buzëqeshja është vetëm një moment,
moment që zgjat përgjithmonë
Nuk ka të pasur që të mos ketë nevojë për një buzëqeshje
Nuk ka asnjë të varfër që do të pasurohej me një të tillë.
Buzëqeshja shton pasurinë e atyre që e marrin.
Pa varfëruar pasurinë e atyre që e japin.
Buzëqeshja rrezaton një shtëpi
sjell mbarësi në punë dhe është eliminuesja më efikase e telasheve.

E nuk mund të lypet, merret me qera apo të vidhet;
sepse nuk ka asnjë vlerë
nëse nuk jepet me gjithë shpirt.

Shpesh miqtë nuk kanë kohë as për një buzëqeshje
Prandaj jepni tuajën edhe për ta dhe do të jetë e thjeshtë fare të kuptoni
se askush nuk ka nevojë më shumë për një buzëqeshje,
sesa ai që nuk mundet dot një buzëqeshje të japë.




A Smile
Author Unknown

A smile costs nothing, but gives much
-It takes but a moment, but the memory of it usually lasts forever.
None are so rich that can get along without it
-And none are so poor but that can be made rich by it.

It enriches those who receive, without making poor those who give
-It creates sunshine in the home,
Fosters good will in business,
And is the best antidote for trouble-
And yet it cannot be begged, borrowed, or stolen, for it is of no value
Unless it is given away.

Some people are too busy to give you a smile
-Give them one of yours
-For the good Lord knows that no one needs a smile so badly
As he or she who has no more smiles left to give.